… en daarom is het hier ook al een tijdje stil.
En toch zou ik een boek kunnen vullen met wat er allemaal in mijn hoofd rondspookt (geen idee wie het zou lezen, maar ik zou het ‘kwijt’ zijn)
Er is door de jaren heen een besef gegroeid over het verhaal van en met de echtgenoot dat veel genuanceerder is dan hetgeen ons werd aangedaan (huiselijk geweld zowel fysiek als emotioneel)
Eigenlijk ben ik de laatste maanden al te vaak depri geweest en deze week kwam dat nog eens naar boven toen er wat dozen van de zolder kwamen na een grote kuis daar. Er waren immers nog meer foto’s te vinden dan ik eind 2015 vermoedde.
De jeugd van de echtgenoot in beeld, van in zijn moeders’ kraambed zeg maar. Mooie beelden van een jong chique stel met hun eersteling. Maar ook de schoonma met haar kind op schoot dat al een paar maanden ouder was, op een formica stoeltje gezeten in de crèche waar ze eenmaal in de week naartoe ging.
De echtgenoot is immers de eerste zes maanden niet thuis geweest. Zijn eerste lachjes zullen voor een kinderverzorgster geweest zijn, de zaak had voorrang op alles 😦
Niet moeilijk dus om te achterhalen waar zijn immense verlatingsangst vandaan kwam. Volgens mij is daar het fundament gelegd van de persoon die hij later zou worden.
Toen ik hem leerde kennen was ik op z’n minst gezegd overdonderd. Ik was op meer dan dat ene vlak maagdelijk te noemen. Wat wist ik eigenlijk van de wereld? Ver buiten mijn eigen gemeente was ik nooit gegaan. Ik stopte na een trimester hogeschool met studeren dus een studentenleven was er ook niet geweest.
En hij trok mijn wereld open en ik wilde niet liever dan daarin meegaan.
Humor, muziek, film, cultuur, geschiedenis, oog voor detail en voor schoonheid in de natuur, een uitgebreidere woordenschat zelfs en ik zou daar nog veel dingen aan kunnen toevoegen. Er was weinig waar hij niets van af wist.
Maar hij was een gehavend persoon met een verleden. Een verleden van steeds naar liefde en goedkeuring hengelen en die nooit krijgen. Een verleden van zich (letterlijk) uit een situatie vechten (het duurbetaalde internaat dat bij de standing hoorde maar waar hij, een veel te gevoelig kind, diep ongelukkig was) en van school gestuurd worden. Een verleden met vluchten in drugs en drank en zelfs een bijna ultieme vlucht.
En toen kwam ik in beeld en hij vleide zich in de warmte die mijn thuisbasis bood. Dat had hij thuis nooit gekend. Tegelijk vleide ik me ook in zijn liefde, want hoe kwaad ik ook op hem mag zijn, die was er wel degelijk.
Dat die liefde zeer verstikkend was zag ik niet in. Het begon immers met beschermen en naïef als ik was zag ik niet dat het over-beschermend was (dat laatste was hij later ook voor de kinderen, op een verstikkende manier) En toen ik dat uiteindelijk wel zag zat ik al gevangen als in een web. Ziekelijk jaloers was hij (verlatingsangst weet je wel). Een eigen vriendenkring had ik dus niet meer. Ik was enkel nog op de eerste plaats zijn vrouw, dan pas moeder en op de achtergrond nog dochter, zus en werkneemster, méér stelde ik als persoon niet meer voor.
Het feit dat ik een pleaser ben (nog altijd, ik wil altijd goed doen voor anderen) hielp aan deze situatie natuurlijk niet. Steeds meer werd de grens verlegd ten nadele van mij. Ik durfde mijn mening amper nog verkondigen.
Dat hij op en af depressief was, neuroses kreeg en daardoor steeds meer in de drank vluchtte deed daar uiteraard ook geen goed aan. Hij was een man met de grootste ideeën, maar kreeg ze niet gerealiseerd door o.a. smetvrees. Hij heeft letterlijk zijn verstand verdronken waardoor hij uiteindelijk zijn vat op de werkelijkheid verloor en steeds meer spoken zag die er niet waren.
Mijn familie was niet meer goed, want in zijn ogen jaloers op ons, een man die naar mij keek, daar had ik uiteraard al mee in bed gelegen, hij regelde de financiën (want het geld kwam toch van zijn kant nietwaar en ik zou maar eens een potje moeten aanleggen om te vertrekken) waardoor ik bvb. moest onderhandelen over het kopen van een paar sandalen voor de kroost. Dat zijn drankzucht sloten kostte besefte hij waarschijnlijk wel maar dat was een detail.
En dat allemaal spookte vorige week door mijn hoofd toen ik aan het bladeren was in het fotoboek van onze huwelijksreis (ik was zelfs vergeten dat daar een boek van was) Foto’s waar hij beschermend zijn arm rond mijn schouder legde sneden door mijn ziel.
Diep vanbinnen zit er bij mij nog een immens verdriet. Verdriet om wat kon geweest zijn mocht hij niet zo gehavend geweest zijn. Verdriet ook om het feit dat ik heb laten gebeuren.
Het wat-als-scenario van mocht ik dat anders gedaan hebben spookt nog vaak door mijn hoofd.
Begrijp me niet verkeerd, ik praat hier niets goed van wat hij ons heeft aangedaan. Dat was narcistisch en blijft onvergefelijk, maar er is een context vanwaar het komt.
Daarom ook dat ik op een rare manier in duusd stukjes brak toen het over mijn tuin ging. De jongste wist niet wat ze zag toen ik plots in tranen uitbarstte.
De onzekerheid over wel of niet dit huis ooit achterlaten is soms tonnen zwaar. De laatste tijd heb ik er zwaar de kantjes vanaf gelopen met kamers die niet opgeruimd geraken, met blijven twijfelen of ik al dan niet een grote (financiële) ingreep doe in mijn tuin, …
En dat komt allemaal omdat het verleden ooit veelbelovend was. Ik verbeeld me dat niet. Twee mensen hebben mekaar ooit graag gezien.
Maar dat is even anders uitgedraaid.
Rouwen om dat verdriet heb ik altijd voor me uitgeschoven, ik moest immers kwaad zijn. Om mijn jonge lijf in gele bikini, getuige de foto’s jonge jaren die voorgoed voorbij zijn, om de schuld die ik voel tegenover de kinderen om wat hen is aangedaan, …
Ik kreeg mijn verleden vorige week bij wijze van foto’s letterlijk nog eens voorgeschoteld en verdorie dat deed doet pijn!
second part of my life 
Het hele gebeuren is duidelijk nog niet verteerd, zal dat allicht ook nooit zijn.
Toch zou je er moeten kunnen afstand van nemen, je bent nog jong en kan nog zoveel positiefs beleven in je leven!
Maar ik beleef zoveel positieve dingen in mijn leven. Ik word meer dan graag gezien door mijn kroost en door Bruno (en dat is uiteraard wederzijds), ik heb veel vrijheid, geen financiële zorgen,…
Het zou alleen niet mogen dat het verleden zo hard blijft drukken. Daar wordt nl. niemand beter van.
Zou zeker niet mogen, maar is (vrees ik) onvermijdelijk. Zo’n traumatische ervaring kun je niet zomaar doorspoelen. Blij voor jou dat je nu zoveel positieve ervaringen mag beleven.
Boosheid is een deel van je verwerking, net als verdriet, zelfverwijt en wat al niet meer. Wat wel duidelijk is, is dat je er wijzer uitgekomen bent en beseft dat je je grenzen stevig moet vastleggen en verdedigen. Dat is levenswijsheid die je in je verdere leven goed kan helpen. Joh, huil maar om wat was en wat had kunnen zijn en omarm wat is en nog komt. Hug.
Lief, bedankt!
Ons verleden tekent ons maar onze toekomst tekenen we zelf en we hebben meer kracht in ons dan we vaak vermoeden. Knuffel en vooral vooruitkijken
Dat laatste probeer ik altijd wel. Wat gepasseerd is kunnen we toch niet meer veranderen.
Hoe heftig het moet zijn. Wat was en had kunnen zijn. Dat er nog veel verdriet en boosheid zit, begrijp ik goed. En als pleaser komen anderen vaak voor jezelf. En zelfs als je heel veel hebt om tevreden en gelukkig te zijn, blijven die krassen en blutsen opspelen. Knap dat je dit hebt neergeschreven.
Jij gaf me vandaag een beetje het zetje dat ik nodig had om dat te doen. Zoals een warm dekentje tegen de herfstkoelte.
💚
Zoiets verwerken duurt volgens mij jaren. Maar je schuldig voelen tov je kinderen om wat je niet hebt gedaan, brengt geen zoden aan de dijk. Slachtoffers treffen geen schuld, weet je, ze zijn slachtoffers.
‘k Zal het onthouden 🙂
Ik voel je pijn en verdriet door de woorden heen. Dat je ook de andere kant van hem beschrijft en zoekt naar een oorzaak, vind ik krachtig van je. Het maakt zeker inderdaad niet goed wat jullie hebben doorstaan. Het feit dat je zoveel voelt door naar die foto’s te kijken wijst op een diep letsel, tja, hoe kan het ook anders… Gelukkig heb je nu twee prachtige dochters en een man in je leven die je gelukkig maakt. Ik hoop dat zij de pijn kunnen verlichten.
Uiteraard kunnen ze dat.
Sterkte meid!
Laat het verdriet toe, dat hoort erbij.
Wat was en ooit had kunnen zijn, blijft ook bij mij nazinderen. Dat zullen we nooit weten.
Nee, daarom beter dat we het achter ons laten.
Ik begrijp je helemaal. Je draagt een groot verdriet mee… De pijnlijke oprispingen blijven je onverwacht overvallen. Maar schuldgevoel, neen, dat mag je niet hebben. Je bent een goed mens. Je hebt toen gehandeld vanuit wie je toen was… een meisje met de beste bedoelingen en veel goedheid. Dat daar misbruik werd van gemaakt, daar heb jij geen schuld aan. Je kan nooit te goed zijn, wel te slecht. Dikke knuffel X
Zo lief!
Lieve Eilish,
ook mijn verleden wordt getekend door een hoofdstuk Vreselijke Tragiek. Het is iets waar ik nooit ofte nimmer zal over schrijven. En dan wordt weleens gezegd dat het verleden het deeg is dat gekneed wordt voor het brood dat vandaag op tafel komt. Doch ik heb het verleden, geheel bewust en niet zonder moeite, opnieuw verzonnen om de schoonheid van de toekomst te zien. Want als er iets is dat het verleden leert, is het dit: ga door. Ga door en maak van de toekomst een verleden van geluk.
Die laatste zin is een pareltje. Je had prediker moeten worden.
Als dat goed wordt betaald: waarom niet?
❤️
Voor iemand die het niet geschreven krijgt, heb je hier toch een erg helder stuk neergepend, dat je hopelijk helpt om de zaken te verwerken. Ik denk dat je het inderdaad als een rouwproces moet zien.
Ik heb zelfs de titel een beetje aangepast.
Er is altijd een context. En het verleden, dat blijft hoor, hoe hard je ook naar nu kijkt of naar de toekomst. Maak het alleen zo klein mogelijk ?
Ik doe mijn best.
Geen woorden om deze pijn te verzachten..ik wens je alleen dat je een manier vindt om dit te kaderen….veel sterkte x
Elke dag een beetje zeker?
Je woede had je nodig om jullie levens overeind te kunnen houden tijdens de zwaarste jaren. Woede is een heel krachtige motor, die (mij alleszins) ter hulp kan komen als het pompen of verzuipen is. Dat je nu kunt rouwen om liefde die niet heeft mogen zijn, betekent dat niet dat je nu al zo veel sterker bent? Dat je alles hebt doorlopen wat moest en dat je hoofd dankzij alles wat vooraf ging nu pas klaar is voor het verdriet? Misschien wachtte je hart tot bruno er stevig en goed zijn plaats in vond voor het dit aankon? Verdriet is een deel van het rouwproces en op dat proces kan niemand een termijn plakken. Aanvaarden dat je het opnieuw een poos moeilijk hebt lijkt de enige mogelijkheid om ermee om te gaan, je staat ervoor en moet erdoor… Ik ben blij dat er nu zo veel liefde rond je is, dat je dit stuk tenminste niet alleen moet doormaken. Veel liefs ❤
Wat zeg je dat mooi. Spijkers met koppen.
Alles moet een plekje krijgen. Ook je verdriet om dat wat nu is en dat wat had kunnen zijn…
En wat heeft Trijnewijn het mooi verwoord!
Ben er stil van. Ik ben een kind van zo’n type vader en moeder en vind het moeilijk om dit los te laten. De keuzes van mijn ouders en van hun ouders hebben impact op hoe ik in het leven sta. Die keuzes begreep/begrijp ik soms niet. En doe ik het dan zo goed?
Dan helpt het uw levensverhaal te lezen.
Je bent gelukkig toch aan het schrijven en zo aan het ventileren wat je misschien niet of moeilijk gezegd krijgt. Een ferme schouderklop voor die gedeelde kwetsbaarheid. Met het puin van je wanhoop boetseer je stenen van hoop om jouw context weer op te bouwen. Dus please jezelf en schrijf. De vele warme reacties hier als een zacht stemmetje dat je aanmoedigend zegt: het komt goed.
Schrijven helpt altijd… bij het goede en het kwade. Misschien toch eens met een psych gaan praten? Of een life coach, daar ben ik tegenwoordig fan van… Het kan maar helpen want het is idd duidelijk nog niet achter de rug, en da’s ook niet erg, het is ook een groot deel van je leven dat daar in die fotoalbums zit…
[…] lezen zonder leesbril, slechter horen, de overgang (bijna) gepasseerd zijn, … Om van de emotionele kant maar te zwijgen. Al moet ik zeggen dat ik op dat laatste vlak veel heb kunnen klasseren dit […]