Zwaai, zwaai

Dag huis. Je was ooit een droom, ik tekende je, je werd een werf, een gevang, een haven en een warme thuis. We onthouden vooral de laatste twee als het voor jou gelijk is. Goed?

Dag dorp. Dag kleinburgerlijkheid, achterklap, vliegens vlugge tam-tam (internetsnelheden en zo), schoonfamilie, sociale controle, warme menselijkheid, een goeie dag gewenst krijgen, schone boerenbuiten, prachtige bossen. Je was zowel verstikkend als helend. Ik laat bij jou een stuk van mijn ziel en mijn jeugd achter.

Dag vrijwilligerswerk, dag mensen met wie ik letterlijk en figuurlijk een stuk op weg mocht gaan. Ik heb veel van jullie geleerd. Hoe ik (niet) wil oud worden bijvoorbeeld, dat sociaal contact belangrijk is en blijft, dat vriendelijkheid je onmisbaar kan maken en dat hoe cliché ook, gezondheid dé factor is die een groot deel van ons leven maakt of kraakt.

Dag blog. Ik schreef je vol omdat mijn hoofd soms overliep. Ik leerde dat doende ook veel over mezelf. Over dat gewoon ‘ik’ zijn voldoende was. Dat op tijd eens goed lachen met mezelf  zorgde dat de balans van wat scheef liep weer in evenwicht kwam. Je bent vaak het warme dekentje geweest waaronder ik kon wegkruipen. Ik pende hier een archief neer dat voor mij en de kinderen waard is om bewaard te blijven. Mijn gevoel, mijn onmacht, woede en oprecht geluk, een weergave van het leven dat het mijne was en dat ik beschreef zoals ik het voelde.

Dag lezers. Jullie zijn met gigantisch veel! Ik blijf me daarover nog altijd verwonderen. Ik heb veel geleerd van jullie. Ik ben getroost, gekoesterd, heb gelachen om reacties, … en ik mocht via jullie schrijfsels ook wat binnenkijken in jullie leven. Sommigen van jullie bleven virtuele kennissen, anderen mocht ik echt leren kennen en dat viel nooit tegen! Samen met de start van een nieuw stuk van mijn leven (nieuw huis, nieuwe stad/omgeving) heb ik het gevoel dat de titel van dit blog de lading niet meer dekt. Ik broed op een nieuwe stek en hoop dat dat ei binnenkort kan uitkomen. Of er al dan niet weer regelmatig zal geschreven worden, weet ik helemaal nog niet. Ik zie wel. Niets moet, alles mag. En jullie mogen liefst allemaal mee verhuizen straks.

Tot?