Het alfabet van het leven (4)

Agenda: vreemd genoeg is die deze week leeg. Geen minder mobielen vervoer. Ofwel zijn al mijn ouwkes dood ofwel zijn ze helemaal gezond. Duimen voor dat laatste!

Bachelorproef: De oudste studeert dit jaar af aan de hogeschool. Vrijdag moest ze enkel nog haar bachelorproef verdedigen. Het paper werd universiteitsniveau opgekleefd, persoonlijk werd ze tot op het been afgekraakt. Blijkbaar verwacht men daar enkel meelopers aan de eindmeet te krijgen. Dat was buiten die dochter van mij gerekend! Denken beoordelaars soms ook eens niet dat er een mens achter de student schuilt? Iemand kraken is zo gemakkelijk, het heelproces zal zo snel niet gaan.

Cum Laude: Volgens mij moet dat lukken met die cijfers. Voor allebei de meiden trouwens.

Dood: De tante van het lief en de oma van het lief van de dochter. Niet dichtbij maar triest voor de betrokkenen.

Español: Ik sloot 7 jaar lessen volgen gisterenavond af met een etentje geprepareerd door de dochter van de leraar. Ik betaalde in mijn ogen 10 keer teveel. Ik dronk drie spuitwatertjes op de ganse avond, het aantal wijn/cavaflessen was niet op twee handen te tellen. Tante nonneke zijn heeft zo zijn prijs blijkbaar 😉

Français: De nieuwe taal om volgend schooljaar op te frissen. Ik moest daarvoor eerst een test afleggen van 100 vragen om mijn niveau te bepalen omdat ik niet in het eerste jaar wil starten. Ik denk nl. dat ik al redelijk goed Frans kan. Nu moet ik dat maar eens gaan bewijzen in september.

Genoeg: Droogte. Laat het nog maar eens ouderwets regenen!

Humus: Een veganiste (deeltijds) in huis hebben leert ons veel nieuwe smaken. Zelf humus maken is poepsimpel. Onderstaande is met verse basilicum en van ‘lekt m’n liptje’

Iddink: De firma waarbij jaarlijks de schoolboeken moeten besteld worden voor de jongste heeft al gemaild om de boeken voor volgend schooljaar te bestellen. We zijn 21 juni!

Jawadde dadde: ik fietste gisteren mijn verste fietstocht ooit. Eerst in de Westhoek (ik had het wel door hoor schat dat je toevallig alle etappes van de Rally deed) en dan breide ik er nog een stukje aan thuis en kwam aan 67km. De teller van mijn fiets staat ondertussen op 706km. Grote liefde voor mijn blauwke!

Korte keten eten: zoals in 15m. Van de keuken naar de serre. Momenteel zijn broccoli en boontjes een hit.

Loodgieter: ik nam me een persoonlijk exemplaar in dienst. Zeggen dat één van de lavabo’s en de douche niet goed meer weglopen. Daar zelf beginnen aan prutsen en dan een (na het overlijden van zijn vader veel meer aanwezig) lief hebben die de klus grondig afmaakt door de buizen af te draaien en weer vakkundig (zonder lekken achteraf) terug plaatst. Ik ruimde zelf wel de vieze smurrie op. Pluim voor mij, kroon voor hem!

Mieren: Hebben jullie die ook massaal in huis? Komt dat door de lange droogte? Nooit eerder waren ze zo een plaag hier.

Naaien: Ook daar passeerde de laatste les al. Mijn broek op maat is af, al is ze nu (waarschijnlijk door het vele fietsen) een maatje te groot. Ach ja, ik groei daar ooit wel weer in 🙂

Overijverig: Zoals in mijn stappenteller mee wassen. Hij werkt nog maar er zit water in. Of ondertussen al niet meer want hij ligt sedert eergisteren in een meer dan zonnige erker te drogen.

Pech: Ik bleek zaterdag een lekke band te hebben na een restaurantbezoek. Net zoals bij de letter L nam ik mij een persoonlijke pechverhelper in dienst. Een aanwezig lief is goud waard!

Quote: Bij het verzamelen van rommelmarktspullen vond ik nog een kattebelletje van de echtgenoot terug. Zijn (slecht leesbaar) geschrift is hier in huis heel zeldzaam aan het worden, dus nam ik er een foto van voor het nageslacht.

(aan een plan heb je niets als het geen uitdaging is)

Recensie: Ik moet er nog eentje schrijven over het BuJo boek van Kelly maar ik wil zelf eerst wat aan mijn boekje kunnen prutsen.

Strijken: Bij deze temperaturen is dat een marteling maar toch werkte ik eergisteren een gigantische hoop weg. Waar blijft dat standbeeld? 🙂

Tickets: Twee jaar geleden ging ik met de jongste naar One Direction luisteren in Brussel. Volgend jaar maart komt Harry Styles (een bandlid) naar Antwerpen. Vermits de liefde nog niet over is zat ik een half uur voor de ticketverkoop begon (9u) al achter mijn PC. Om dan om 9u03 al te zien dat de gewilde tickets al uitverkocht waren.

Universiteit Antwerpen: Daar gaan de gisteren geplukte blaadjes van mijn aardbeiplant naartoe. Ik ben benieuwd naar de resultaten.

Vlinders: Ik zag er de laatste dagen veel in de vrije natuur, maar ook in de vlindertuin van de zoo in Antwerpen. Die laatste waren net iets mooier uiteraard.

Watermeloen: Sedert ik die vrucht herontdekte in Barcelona vorig jaar eet ik er van zodra het seizoen er is. Meteen krijgt de jongste gezonde snacks mee naar school ook. De Carrefour recht tegenover de school spreekt van een omzetdaling (ze kan er niet voorbij zonder daar iets (vaak ongezonds) te kopen).

X-fobie: Een mens zou daar last van beginnen krijgen. Wat een vervelende letter!

Yes!! Bijna vakantie! D.w.z. dat de wekker vanaf volgende week een stuk later mag aflopen dan 5u45. Dat ik daar niet rouwig om ben zeg ik u!

Zakdoeken: Zoals in het liedje: ‘één van STOF en één van leer’ De stoffen zijn hier met veel in de was. Lang leve de hooikoorts. Not! Hier staat er trouwens nog een mooie ode aan het stukje textiel.

Meer ABC? Hier en hier en hier.

 

Goedkoop textiel

… Ik word er met de dag kwaaier om!

Dit weekend nog maar eens.

Nee, ik ben geen winkelstraat ingedoken. Ik was gewoon thuis en zelfs niet online aan het winkelen.

Onder het motto: “ik doe ondertussen anders geen kwaad” heb ik een hele namiddag zitten naaien.

Aanleiding was onrechtstreeks het “mama, we doen dit jaar toch weer mee met de rommelmarkt” van de dochter. Zij had nl ook wel wat goedkoop en duurder textiel in haar kast hangen die ze – shame on her – soms maar éénmaal had gedragen en wou dus van een deel af. Gelukkig met de belofte om nu eens eindelijk wat kwalitatief gerief in huis te halen en niet meer impulsief te shoppen.

Dat ik die mensen op de rommelmarkt wel een katoenen tote bag kon aansmeren dacht ik zo. In de hoop dat ze die later uiteraard nog veel zouden gebruiken i.p.v. plastieken zakjes te aanvaarden in een winkel.

Ik had daarvoor nog wel wat stof liggen en dus ging ik aan de slag.

Uiteindelijk rolden er 5 zakken vanonder mijn naaimachine en ik werkte daar een hele namiddag aan.

Bij de eerste deed ik nog de moeite om de hashtag te stikken als een echte (like a boss dus), de volgende zakjes liet ik door de dochter decoreren. Eéntje was zelfs op haar lijf geschreven 🙂

Ik had nog blauwe stof gesneden voor nog eens 7 zakjes maar ik vond de courage niet meer om ze die avond nog te naaien. Saai bandwerk immers!

En toen begon ik tegen de dochter over de prijs die ik wou vragen voor de zakken. €2 zei ik haar. Waarop ze meteen vol in protest ging want ze had zo een stoffen gevalletje immers een tijd geleden ook gekocht bij een kledingketen die zogezegd eco zou willen zijn voor €1,5.

My god. Anderhalve euro! Ik zag ze in Bangladesh al zitten zweten achter hun naaimachines tegen €0,20/uur.

Ik heb mijn zakjes natuurlijk té goed willen maken, maar dit zijn de stappen:

• knippen: zak, twee draagriemen, tweemaal beleg waaronder de riemen vast zitten
• riemen samenvouwen, overlocken met siersteek aan beide kanten
• beleg onderaan overlocken
• riemen en beleg vastspelden (2x per zak)
• dit stikken, naar de juiste kant draaien en nog eens over stikken
• zijnaden zak toe stikken met de overlock

En daar mag je dan geen €2 voor vragen 😦

Het is dat mijn stof uit de kringwinkel kwam, dat ik gratis werk en mijn naaimachines al betaald zijn. Ik zou dat niet erg mogen vinden. Maar ik vind dat verdorie WEL! erg!!!

En het drukt me nog veel erger op de feiten dat ze ginderachter in het zuiden dat elke fucking dag moeten doen gedurende een ellenlange werkdag en daar amper eten van kunnen kopen.

En alsof ik nog niet ambetant genoeg liep moest ik dus ook nog een zondag ‘rommelmarkten’ in de brandende zon op mijn oprit. Ik haat dat feit alleen al maar dan zijn er ook nog de potentïele kopers. Echt niets wil dat betalen. Je kan een bloesje/jurkje kwijt voor een schamele euro, mijn jeansjasje (amper gedragen, de dochters noemden dat mijn midlife-cristis-jasje) voor een flinke €2.

En dan zou ik €2 willen voor mijn zakken.

Ja, ja… in my dreams.

Eéntje is er verkocht aan een vrouw die de lelijkste glazen fruitschaal/slakom had gekocht bij een ander en die te zwaar vond om gewoon onder haar arm te dragen. Voor €1 wou ze die wel.

Ik heb haar die met ‘drama queen’ erop meegegeven en luidop gesupporterd dat de draagriemen net niet sterk genoeg waren om haar lelijke schaal in één stuk thuis te krijgen.

Uiteraard geraakte ons kraam niet uitverkocht maar nog ooit op de rommelmarkt staan, no way! Ongeveer alle bakken gingen per direct naar de garage met de bedoeling om er vandaag mee naar de kringwinkel te rijden.

Je krijgt daar dan wel niets meer voor je waren, maar daar worden de stukken ook hergebruikt, toch nog ietwat duurder verkocht en gaat die opbrengst naar sociale tewerkstelling.

Wat een mooi zicht in mijn autokoffer bij terugkeer! Opgeruimd huis=opgeruimder hoofd!

Maar nu zit ik hier nog schoon met mijn tote-bags…

Liefhebbers?

Van de hak op de tak plogje

 

Speciaal onkruid (wat is dit eigenlijk, het lijkt wel kool) in de tuin. ‘Engaged to be married’ of zoals die van mij ‘geringeld en gesjoareld’? Het was in elk geval (voor het onkruid) ‘tot de dood ons scheidt’

 

Eco-naaien, ofte: ik ben een gierige doze. Versleten handdoeken omtoveren tot wegwerpwashandjes voor op reis (dan moet je deze die in de aanbieding zijn bij Aldi niet kopen) De restjes van de handdoeken zijn ontschminkingsdoekjes, ook al voor de vuilbak achteraf.

Tijd hebben voor twee en naar Kortrijk gaan. Hij vanuit zijn thuishaven met de trein, ik een deel met de wagen en de laatste 19km met de fiets. Samen een hapje gaan eten en in de namiddag nog koffie met dessert nuttigen. Het is goed toeven bij de Grootjuffrouw in het begijnhof!

 

Een recensie-exemplaar aanvragen nadat Kelly de eerste keer over haar nieuw ‘kindje’ sprak en dat nog krijgen ook. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken zeker? Toch een beetje kwaad dat de boeken allebei vuil zijn (precies of iemand met zand aan de handen ze heeft ingepakt) en ezelsoren hebben. Het maagdelijke van een nieuw boek is er op die manier al volledig af 😦

Eens ik de inhoud bekeken heb schrijf ik er uiteraard nog over en wie weet geef ik de boekjes dan wel gewoon weg.

Love the humor van dit interimbureau! Menck zal wel een goeie baas zijn zeker? 🙂

Vooroordelen over een elektrische fiets

Diegenen die er geen hebben doen er wel eens smalend over.

Je bent ofwel lui, oud voor je tijd, je moet totaal geen inspanning doen met zo’n fiets, … Ik kan zeggen dat ik verdorie ook zweet op die fiets en dat vandaag mijn spieren wat stram zijn.

Gisteren nog een nichtje op Facebook toen ik vertelde dat we 62km hadden gedaan. Zo een beetje smalend de vraag: Elektrisch? No offence S. maar hoeveel fiets jij?

Ja uiteraard elektrisch. Ik ga niet een paar duizend Euro uitgeven om dan mijn gewone fiets weer van stal te halen.

Ik heb hem morgen 2 maanden en er staan een kleine 600km op de teller. Geen haar op mijn hoofd dat er zou aan gedacht hebben om zoveel km met mijn oude fiets te gaan rijden.

Ik beweeg weer! Ik ben een stuk ecologischer als ik mijn boodschappen met de fiets doe. Ik rijd naar de Spaanse les (15km) en naar de naailes (20km) per fiets. Als hij te lang stilstaat naar mijn goesting ga ik gewoon in eigen dorp een toertje doen. En Bruno test mijn grenzen qua afstand en snelheid 🙂

Win-win!

Gisteren was een mooie fietsdag trouwens. We namen de wagen naar Breskens om dan onszelf en onze fietsen per boot over te zetten naar Vlissingen. Ik vergat voor het gemak even dat ik altijd zeeziek word, al waren de laatste minuten bij het terugkeren toch nog even spannend.

We deden deze tocht met hier en daar nog een omweg:

De combinatie van een zon/feestdag met mooi weer maakte dat het druk was op Beveland. Sommige fietspaden leken wel op volle autosnelwegen naar de kust. Die kust is daar ook meer dan voldoende voorradig.

Toch waren we verbaasd over de hoeveelheid paden die door bossen liepen (en die toch vlakbij de zeedijk waren) Men neemt daar ook de wagen niet naar de kust. Gewoon het bospad door geladen met boek/zetel/handdoek op weg naar voldoende aanwezige plekken waar je je fiets kunt achterlaten.

Nog een opvallend feit: Nederland steekt z’n kop niet in het zeezand wat betreft bescherming tegen superstormen. De kust daar is wel op wat voorbereid. Hier daarentegen…

En er is daar opvallend minder afval te vinden. Ga hier maar eens fietsen en kijk eens rond. Het feit dat er statiegeld zit op plastieken verpakkingen zal daar hoogst waarschijnlijk ook wel iets mee te zien hebben, maar toch. We kunnen nog iets bijleren hier bij ons!

Maar ik had het over fietsen nietwaar? Laat het duidelijk zijn, er zullen nog veel tochten volgen. Waarmee ik juist niet oud voor mijn tijd hoop te zijn!

 

Over verbrande lippen, spierpijn en allergie.

Gisteren hadden Bruno en ik een afspraak met onze schoonbroer/fietshersteller. Een elektrische fiets heeft namelijk een check-up nodig na 500km bollen (om in orde te blijven voor de garantie waarschijnlijk, nodig is een rekbaar begrip)

Die van mij zat nog net niet zover (maar tegen de avond er wel al over) en Bruno zijn fiets heeft al een veelvoud van die km-stand.

Dus monteerde ik de tweewieler op de vierwieler (ik word al handiger met de nieuwe fietsdrager, oef!) en trok na de middag naar Ieper. Van daaruit reden we per fiets naar Rekkem (+/- 25km), lieten we schoonbroer werken 🙂 en kon ik wat roddelen (Bruno zijn woorden) met mijn schoonzus.

Die van mij is een recht op recht mens, op veel vlakken, ook op het vlak van fietsen. De heenrit fietsten we dus gewoon langs de drukke steenweg richting Menen. Het beloofde brede fietspad was in de praktijk te smal om naast elkaar te fietsen, en ik vind er dus niets aan om achter mekaar te moeten rijden.

Het tempo kon ook iets beter (lees trager) dus dat moest anders kunnen. En dat lukte. De terugweg een heel stuk langs de Leie was al heel wat interessanter.

Uiteindelijk hadden we rond de 55km afgelegd. Niet zonder dat ik een paar zakdoeken vol snotterde en ontelbare keren in mijn ogen moest wrijven omdat de pollen mijn lichaam zo teisterden.

Maar dat was nog het minste. Er was ook al de spierpijn van de dagen ervoor in mijn tuin te werken. En dan zwijg ik maar over dat broekje waar ik van denk dat ik er een prachtige derrière in heb.

De oudste jeans uit mijn kast. Gekocht nadat de jongste geboren werd en ik op z’n zachtst gezegd ietwat heel snel vermagerde (tot rond de 45kg). Die broek sneed ik onlangs de pijpen af, gaf ze een zwart kleurbad en nam ze weer in gebruik.

Schoon gat, mijn gat 🙂 Dat ding spant immers een beetje. Kliefje beschreef onlangs nog heel plastisch wat daarvan ook de gevolgen kunnen zijn.

En ineens begrijpen jullie de lippen uit de titel beter 🙂

Vreemde weken passeren ook

Die van ons startte met een overlijden en eindigde met een begrafenis.

Het was ook een lange week, zo van de vrijdag naar de andere zaterdag. Een week van stilstaan bij wat was en weten dat er dingen nooit meer komen.

De gang van het leven? Uiteraard. Maar dat maakt het niet minder makkelijk.

Voor mijn schat start met het overlijden van zijn vader voor het eerst een leven waar hij niet meer moet zorgen. De enige blok aan zijn been ben ik nu nog 🙂

Als kind heeft hij zijn moeder door een zware depressie weten gaan en dat heeft hem zorgend gemaakt. Op latere leeftijd wist ze daar ook wel gebruik van te maken. Er waren dagen dat hij verschillende keren langs moest gaan na een ‘dringend’ telefoontje ging. Zolang zij leefde is hij geen nacht bij mij gebleven. Er moest maar eens iets gebeuren, wij wonen immers op een uur afstand van mekaar.

Eens zij er niet meer was, bleef de zorg voor zijn vader op het voorplan. Buiten de dagen dat hij/wij op reis waren, ging hij elke dag naar het rusthuis en hij bouwde daar sociale contacten op door als vrijwilliger te werken in de cafetaria of bij activiteiten.

Was hij bij mij thuis, dan kon ik hem na het ontbijt niet meer houden. Ik moest begrijpen, pa, …

En ik begreep.

Gisteren hebben we ‘pa’ begraven. De vader die ik nooit bewust gekend heb. Ik heb ondertussen geleerd dat het een fantastische man, vader en opa was. De pretogen die hij aan alledrie zijn kinderen heeft doorgegeven hoorden bij een man met veel kattenkwaad, bij een werker (huizen bouwen/verbouwen voor de kroost) bij een super oppasser voor de kleinkinderen.

Ik ben slecht in begrafenissen. Het was gênant om in de rij van familie te staan die de mensen moest groeten en daar voluit te staan janken om oud verdriet. Om mijn eigen ouders en om het feit dat ik ooit zo’n rij moest aanvoeren toen de echtgenoot overleed. Dus liep ik maar naar voor in de kerk naar de stoel die bedoeld was om de mis te volgen, daarbij alle roddelaars de kans gevend om hun zegje te doen. (elk zijn hobby, nietwaar)

Vermits begrafenissen ook altijd samenkomsten zijn van families die elkaar al lang niet meer gezien hebben, werden er ook herinneringen opgehaald. Een neef met een laptop vol foto’s had veel aantrok. Ik leerde er het gezin van mijn schat nog beter door kennen. Ook achteraf op een terras rechtover de kerk nog ene drinken met dat kleine gezelschap kon ondanks de reden waarom we daar zaten best gezellig genoemd worden.

Het leven…

Mijn schat verwoorde het zo in een bericht toen ik alweer thuis was:

‘Leven is ontmoeten en liefhebben, met steeds een triest afscheid als eind’

Ik kon dat niet beter gezegd hebben.

Omdat ze later ook nog een wereld willen

… zijn de dochters onderweg naar Brussel voor de anti-Trump betoging.

Naïeve gedachte of niet, ik heb naarstig geholpen aan het spandoek. Stof snijden, overlocken, zomen voor bamboestokjes en gezellig samen kleuren aan de keukentafel.

God bless America mijn twee kostbaarheden daar in die betoging!