Wat. Een. Jaar!

Hadden ze mij op 1 januari een overzicht voorgeschoteld van wat er dit jaar zou volgen, ik had gezegd: “zot, ‘k geloof er niets van”!

Een bloemlezing:

Januari: we boeken ferry tickets. Nog eens in Ierland geraken na zestien jaar lijkt te gaan lukken. Oudste wordt geopereerd aan de neus. Nasty slaaptoestanden door moeilijk te kunnen ademen zijn daarmee zo goed als opgelost.

18 maart en 14 juni: ik neem die even samen. Het tien jaar jubileum van de twee vieze W’s in mijn leven (wees en weduwe). Er was uiteraard geen reden tot feesten.

23 april: in het kader van 50 jaar worden en met de jaren geleerd hebben hoe voor mezelf te zorgen, doe ik mezelf een blogmeet cadeau. Zoveel energie uit gehaald! En ik zou ze nodig hebben voor wat bij 1 mei staat.

28 april: het lief zwaait af, 56 jaar, en hij mag met pensioen. Wat een leven!

1 mei: Bruno en ik vertrekken naar Ierland. We fietsen er drie weken en genieten zonder mate. Al kan het zijn dat ik nu voor het gemak de momenten vergeet dat ik totaal versleten was. De stage-perikelen/bloksores van de kinderen spelen ook op de achtergrond.

16 mei: er wordt een kleintje geboren in de familie, op de verjaardag van zijn overgrootmoeder.

Examentijd juni: oudste trekt de stekker uit haar tweede studie. Dat ze aan haar leven wil beginnen zegt ze. En onderliggend dat het nu maar eens moet gedaan zijn met zich te moeten bewijzen. Geen universitair diploma zegt niets over wie ze is.

Eind juni: ik stop met naailes en Spaanse les. Negen jaar lessen volgen, het is even genoeg geweest.

Jongste sluit het eerste jaar verpleegkunde zoals dat heet ‘met vrucht’ af. “Ik doe nu al beter dan papa” (hij begon ook ooit aan verpleegkunde) ontsnapte toen uit haar mond.

15 juli: jongste steekt trots de sleutel in haar eigen voordeur. Tussen haar vakantiejobs in richten we haar stekje ook in.

3 augustus: ik word vijftig jaar. Ik geniet nog altijd na van het feest.

Op het einde van de maand ga ik nog een dag of drie naar Parijs met jongste. We laten de stad op ons afkomen zonder een te strak programma te hebben. En dat was net wat juist voelde. Voor herhaling vatbaar zoiets!

2 september: oudste verhuist van het boerendorp naar de hoofdstad, ze huurt een appartement zonder al werk te hebben. Moeder ligt daar wakker van, zij noemt dat een berekend risico. Vier dagen na de verhuis is ze aan de slag.

Heel de zomer: we hebben ontelbare familiefeesten. Van borrelen op een kleintje, mijn verjaardag, onze jaarlijkse BBQ, een huwelijk, een zestigste verjaardag tot een huwelijksjubileum in de eerste week van september.

Diezelfde week krijgt Bruno voor het eerst een niersteen. Een geluk bij een ongeluk, want door onderzoeken daarna komt een gezwel op zijn nier aan het licht.

7 oktober: jongste doet hetzelfde als haar zus in juni, de stekker uit de studie trekken. Vier dagen later is ze aan het werk op haar laatste stageplek. Het gevoel hebben van te ‘moeten’ studeren voor eer en glorie van anderen zonder daar zelf achter te staan is haar echt teveel geworden. Ik krijg de weken erna een nieuw (lees: veel meer ontspannen) kind. #eigenkeuzesmaken!

16 oktober: Bruno wordt geopereerd. Een week later blijkt dat er een heus kankergezwel is weggehaald. Slik! Gelukkig is er geen nabehandeling nodig.

5 november: ik gooi mijn huis op de markt, en het bezeert zich daarbij niet. Wat een interesse!

26 november: ik ben niet langer moeder van tieners. Waar is de tijd toch gebleven? We vieren die twintigste verjaardag met een paar duizend man/vrouw op het eerste concert van Bart Peeters in de Lotto Arena.

2 december: het huis, onze thuis is verkocht. Ik kreeg dat voor mekaar op 27 dagen tijd.

3 december: de vrijblijvende optie op een nieuw huis wordt niet meer vrijblijvend. In al mijn enthousiasme vergeet ik in het compromis een opschortende voorwaarde te onderhandelen. De koper van ons huis heeft die wel voor het geval hij geen lening krijgt. Living on the edge tot de vierde macht!

17 december: lening koper is in orde. Mijn maag en darmen mogen weer normaal gaan doen, een nacht slapen is ook wenselijk.

19 december: ik doe mijn laatste rit voor CM Mobiel. De persoon die ik vervoer neemt afscheid met tranen in de ogen, ik met een kwinkslag. Mijn tranen komen aan het einde van zijn oprit. Sommige van mijn patiënten zijn echt onder mijn vel gekropen in de negen jaar dat ik dit werk deed.

De week voor kerst: van diverse buren komen eindejaarswensen in de brievenbus. Vele doen daar een warme wens voor mijn ‘nieuwe’ leven bij. Doet deugd!

Vandaag, 27 december: exact 29 jaar en 1 maand na de aankoop van de bouwgrond is het huis van een ander. (We zijn) Ik ben nu officieel homeless zonder onder een brug te moeten gaan slapen.

Dinsdag vieren we hier ten huize voor het laatst met mijn familie oudejaarsavond. Mooi dat het net dit jaar mijn beurt is om te organiseren. Schoon afscheid van hier wonen.

Begin 2020 wordt ongetwijfeld heftig. Er komt immers meer kijken bij een verhuis dan enkel inpakken, vervoeren en terug uitpakken.

Maar laat dat nieuwe decennium vooral komen. Ik ben méér dan benieuwd wat het gaat brengen!