End of an era

Dat tijdperk van het moederen over tieners.

Bovenstaand bloemeke in de knop is ondertussen helemaal uitgegroeid tot een schone roos. Soms eens met doornen, maar dat moet om door deze wereld te geraken.

Twintig jaar… waar is die tijd toch gebleven.

Ik weet nog dat ik op het moment dat de foto genomen werd door de echtgenoot, zo ongeveer het kot van de recovery (keizersnede) aan het afbreken was omdat ik bij mijn kind wou zijn.

De eerste momenten met mijn oudste waren me vier jaar ervoor ook afgenomen, en ik wou dat niet weer laten gebeuren.

Van zodra het kon heb ik haar dichtbij me gehouden. En onbewust doe ik dat nog. Ook al staat ze op haar twintigste al helemaal op eigen benen.

Het is zoals vaak, de oudsten banen de weg (en ik heb dat misschien wel iets teveel vanzelfsprekend gevonden), en de jongsten blijven een beetje de ‘kakkernest’.

Nu, het moederen stopt niet met twintig worden.

Gelukkig.

Ze zijn zo mijn schatten!