Zomaar een week

Hoewel, zomaar…

Het lief heeft zijn operatie overleefd. Ook al bleek bij de nacontrole vandaag dat er een heus kankergezwel (slik!) is weggenomen. Gelukkig moet hij enkel onder controle staan, er is geen nabehandeling nodig, alles is (zou moeten) weg (zijn).

“Can I have that in writing”, denk ik dan. En ik geef het duiveltje in mijn hoofd een ferme mot op zijn gezicht.

Vreemde gewaarwording was het hoor, zo een beer van een vent die (“nee, ik ben niet bang”) nerveus uit de kamer gereden wordt naar de spreekwoordelijke slachtbank. Mooi uitgedost in operatiejurk en steunkousen. Diezelfde die ik pas méér dan 13 uur later (ze hadden gezegd 3 uur opereren, 2 uur recovery – slecht voor de tikker zeg ik u!) mocht bezoeken op recovery (waar hij een nacht onder controle werd gehouden wegens risico op inwendige bloeding).

De dochter zei dat hij er goed uit zag daar, ik zweeg maar kon niet over de schrik van ‘wat als ik nu begin te bloeden’ in zijn ogen heen kijken.

De dag nadien zag ik een koortsige brok in bed liggen, die even mocht opzitten maar snel weer in bed wou. Weer een dag later kwam er een longfoto bij, kine-oefeningen, een toestel dat zijn ademhaling waarnam en zuurstof.

Nog twee dagen later moest hij naar huis. Zo gaat dat tegenwoordig immers in klinieken. Die bedden moeten opbrengen.

Ik haalde hem samen met de kinderen af (zondag, mijn kroost had ook recht op mij nu ze niet meer thuis wonen), had al wat eten voorbereid thuis wat ik verder klaarmaakte in zijn splinternieuwe keuken. We aten samen, maar ik zag dat hij daarna méér dan versleten was.

En dan volgde het grote nadeel van een LAT-relatie hebben. Ik liet hem alleen achter en trok weer naar mijn heimat. Hem meenemen naar huis was geen optie, want dat zou hij niet willen, en er was al thuisverpleging gecontacteerd voor de dagen die kwamen (elke dag een prik en wondverzorging).

We hielden uiteraard wel contact, het zou maar raar zijn. Waar we anders vrij gerust in mekaar zijn, vlogen er toch wel wat meer berichten over en weer.

Gisteren en vandaag trok ik weer naar hem. Een ietwat trager leven gaan leiden. Eentje met ik die zorg voor hem, koffie maak voor ziekenbezoek, wat klusjes doe in huis terwijl hij rustte. SERIEUS! ik lapte ramen, iets wat hier thuis amper gebeurt en zijn gordijnen werden ook gewassen, ook al had hij dat wel eens eerder gedaan (een paar jaar geleden dan volgens de graad van vuilte, foei man, ik moet eens meer komen precies).

We gingen ook twee dagen op rij uit eten (iets met cadeaubonnen die we nog mochten opsouperen). Ik ging ook mee op na-consultatie en we deden wat boodschappen.

De lat in onze relatie was eventjes kort.

Maar het weten wat we aan mekaar hebben groeide omgekeerd evenredig.