Ze joeg me de gordijnen in

… die oudste van mij.

Letterlijk, maar ook een beetje figuurlijk.

Een vervolg op dit.

Het toneelstuk met als titel ‘de verhuis’ heeft ondertussen al ettelijke bedrijven. Geleerd zijn en alles in een camionette steken: check. Denken dat je daarna wel de trein gaat nemen om daar nog de laatste stukken te helpen.

Euh…

Al de dag na de verhuis nam ik de wagen. Een stuk in de namiddag na de vrijwillige job. Tussenstop in Ikea voor gordijnen en nieuw beddengoed (dat van thuis was toch niet meer zo geschikt blijkbaar). Ladder in de wagen, al voorgesneden gordijnrails, mijn naaimachine en naaigerief (gordijnen afsnijden en zomen).

Ik zou blijven overnachten ook, en maar best.

Dochter woont niet zoals ze dacht in een nieuwbouwappartement, maar in een volledig gestript ziekenhuis. Insert hoge ramen. Hoog zoals in ik die net voor het plateau van mijn aluminium ladder moet staan om de gordijnrail op te hangen. Zo niet mijn idee van veel steun op hoogte!

Die gordijnrails ophangen nam nogal wat tijd.

En breek me ook de bek niet open over verbouwde huizen en hyproc-muren (= holle muren). Ja, je kunt daar zo in schroeven, maar hang er wel geen gewicht aan hé.

Ik naaide tot flink na 23u die avond, ergerde me nog wat aan de metalen gordijnhaken van Ikea (wat een foefelwerk zeg!), maar kon de gordijnen de dag nadien ophangen.

Helemaal niet tevreden over mijn werk want zonder overlock waren de zomen niet proper afgewerkt. Ze waren ook niet gestreken want dochter had nog geen strijkbout (die van de oma bleek out of service).

En twijfels natuurlijk of die dingen omhoog gingen blijven.

Dat deden ze niet. Uiteraard.

Het zou maar eens gemakkelijk moeten zijn in het leven… Zelfs het Ikea hoeslaken durfde nog te scheuren toen we het over de matras deden (netjes centen teruggekregen wel).

Maandag nam ik nog maar eens de wagen. Ladder mee, boormachine, schroefmachine, …). ’s Avonds, want ik wou geen file en ik wou per se nog eens op dat zetelbed overnachten (not! maar noodzakelijk kwaad).

Dinsdag zouden ze ook het internet komen aansluiten en vermits dochterlief al aan het werk is, werd ik ook nog tot house-sitter gebombardeerd.

Voor 6u (amper geslapen) was ik al de route aan het plannen om naar de doe-het-zelf-zaak te gaan, die bleek maar 800m van de deur te zijn. Dus nadat de Telenet-man weg was ging ik met boodschappentas in de aanslag te voet en route.

Kleine gordijnroedes moesten er komen i.p.v. de rails, zo konden de gordijnen aan lussen omhoog gehangen worden, dat zou beter schuiven dan. Die roedes konden ook opgehangen worden met grotere schroeven.

Ik weet ondertussen alles over de juiste schroeven en pluggen die hun vleugels spreiden voor die bewuste holle muren. Zelfs in ’t Frans avec cheveux sur (merci, Brico Boulevard Anspach Bruxelles!)

En alles hangt omhoog, en schuift nog altijd niet formidabel 😦 door de grote hoogte.

Ik heb dochter gesommeerd om een krukje in huis te halen en daarop te staan als ze de gordijnen moet sluiten. Weet ze het toch beter en doet ze dat niet, dan mag ze het bij een volgende breuk zelf oplossen.

Tot zover mijn moederliefde.

Waarvan akte!