Alfa, Papa, Tango

Hij toetert het ’s morgens al eens in mijn oor. Het liefst met “luid en klaar” er achteraan. En dat laatste dan ook nog echt luid. Zucht! En ik die zo graag rustig wakker word…

Dit allemaal om helemaal naast de kwestie te zeggen dat mijn wederhelft vrijdag zijn laatste dag naar de kazerne ging. Hij bood er samen met een collega die ook afzwaaide een ontbijt aan aan de collega’s en wat familie. Om daarna nog wat overuren op te nemen en definitief de deur achter zich dicht te trekken.

Ik mocht ook mee en kon op die manier de kolonel aanhoren die zijn carrière overliep met daarna heel attent wensen voor een gezond en gevuld pensioen.

Eerder op de week mocht ik ook al mee naar een tweedaagse aan zee waar informatie werd gegeven over financiën, erfrecht (alsof ze met hun 56 al direct met hun dood moeten bezig zijn), waar een dokter en een psycholoog tips en raad gaven over gezond ouder worden, over de veranderende relatie die je kan hebben met je partner als je veel meer thuis bent. Want je zal in het leger maar kolonel geweest zijn als je thuis een generaal hebt bij manier van spreken.

Die tweedaagse liet ik aan mij voorbij gaan, maar Bruno was uiteindelijk toch wel blij dat hij geweest was.

En wat nu? 56 jaar zijn en al met pensioen? Hij maakt er niets van. Er zitten nog veel reisplannen in zijn hoofd, hij is ook aan het verbouwen, … Mocht ‘help! mijn man is een klusser’ nog bestaan, ik schreef hem in. 😉

Dat laatste is niet gemeend. Hij is blijkbaar wel handig, alleen begint hij veel te vroeg af te breken als de binnenhuisinrichter (zijn neef) maar in juni komt. Ik mag woensdag mijn laatste nacht voor de reis nog gaan slapen op wat ik ‘de werf’ noem. Zo gezellig!

Maar kijk, we zetten zijn pensioen dus goed in met een maand reizen.

Hij en ik. Het blijft zo’n cadeau dat ik gekregen heb. Hopelijk zijn ons nog vele jaren gegund!

Maar wat het werk betreft: Alfa, Papa, Tango, over and out!