Het moment

… waarop de eerste vogel ’s morgens zijn fluitje stemt en een seconde later een volledig koor invalt.

Magie in alle toonaarden.

Daarom vind ik het zo belangrijk dat hier nog bomen en struiken in de buurt zijn en ben ik kwaad als ze bij de buren beslissen om een mooie Els weg te doen.

Als mensen bomen enkel zien als bron van vuiligheid in de herfst, dan zijn we mijns inziens toch ver van huis.

Je moet eens een pad vegen, ja. We willen immers onze benen niet breken in de natte. Maar dat is het dan ook.

Mijn moestuin lag vol bladval deze winter. Nu is dat al lang vergaan en geeft het voeding aan de bodem.

De natuur maakt jaarlijks zijn kringloop. We kunnen er letterlijk zuurstof uit halen, en gebruik maken van wat het ons geeft.

Ik kijk nu van aan de keukentafel uit op veel bloesem. Precies of er staat een reuze boeket. Later op het jaar zien we weer fruit hangen.

In de erker is een nieuwe afdeling neonatologie opgericht, al worden de babyplantjes elke dag sterker.

Straks kan ik in de serre al koolplanten aan de volle grond toevertrouwen.

Eten voor het spreekwoordelijke morgen.

Ik ben er dankbaar voor. De natuur geeft zoveel!

Het is aan ons om niet teveel te willen nemen.

(Bericht 26/40 in het kader van #40dagenbloggen)