Het gras zal altijd groener zijn

… bij anderen die er een dagtaak lijken van te maken, en/of niet vies zijn van producten die behalve het gras al de rest errond doden.

Hier is er geen biljarttafel-groene grasmat. Hier is gras het gedeelte luiwijventuin. In het begin van mijn tuincarrière is er ooit een nieuwe grasmat gekomen, groter dan het origineel, wijsheid komt maar met de jaren.

Nu is gras ook wel eigenwijs. Het groeit immers maar waar het graag staat en elders laat het zich verdringen door mossen en zo. Daardoor is een stuk van de grotere grasmat ook alweer plantenborder en bloemenweide geworden.

Gras is ook gastvrij. Daar worden al eens planten toegestaan die gastoptredens mogen geven.

Wat hier dus ook heel erg veel gebeurd.

Sedert vorig jaar, allemaal de schuld van Hilde, mag het gras op sommige plaatsen – tot grote bekommernis van de buurman die denkt dat er iets mis is in mijn bovenkamer – ook twee kontjes hoog worden. Dat maakt het maaien rond fruitbomen een stuk makkelijker, en het bodemleven heeft op die manier alle reden om grote tuinfeesten te geven. Zij blij, ik blij!

Ook al door groter ecobewustzijn, zijn hier voor de winter een 150-tal bio-bloembollen de grond in gegaan. De krokussen in het gras vertonen hun laatste stuiptrekkingen, de onderstaande geeft nog op verschillende plaatsen rond de fruitbomen van jetje:

Tegenwoordig is het gras ook best lang te noemen. Hoog tijd dus om de grasmachine eens van onder het stof te halen. En laat de zon er nu ook net zijn…

(Bericht 15/40 in het kader van #40dagenbloggen)