Vriendelijkheid en hulpvaardigheid, het bestaat nog. Grote dochter heeft dat sedert haar fietsongeval vorige week mogen gewaar worden.
Chronologisch op de volgende manier :
- Na haar ‘tuimelperte’ : ze strompelt binnen in een café dichtbij, daar wordt direct een zak met ijsblokken gevuld en tegen haar enkel gelegd, de broer van de cafébaas brengt haar naar haar kot terug, inclusief haar fiets waarvan hij ook nog de ketting weer oplegt.
- Eens op haar kot rond 1u ’s nachts : een lief van een kotgenoot ziet haar strompelen en brengt haar achterop haar fiets naar de spoed in het UZ (150m van haar kot) dochter krijgt ook nog de boodschap dat als ze klaar is daar dat ze het meisje dan maar moet bellen om haar weer af te halen.
- Op spoed kan het al eens lang duren. Als ze daar buiten komt is het al na 4u, dus wil ze niemand meer storen om haar te helpen en denkt ze wel op krukken terug aan haar kamer te geraken. Nog maar net buiten het UZ ontmoet ze mijn ideale schoonzoon 🙂 A ja, een Spaanse Erasmusstudent, daar zou ik mijn Spaans nogal eens kunnen mee oefenen. Galant bovendien, want ook al heeft hij geen bagagedrager, hij tilt dochterlief op het zadel van zijn fiets en brengt haar naar huis.
- De dag daarna volgt er nog een fietsachteropje bij een vriendin op weg naar de tramhalte.
- Op school zijn er altijd gewillige boekentasdragers
- Taxi moeder doet overuren
- …
Ik ben oprecht blij met zoveel hulp, ECHT!
En toch blijft er in mijn achterhoofd een duiveltje spoken dat me maar blijft zeggen : “de man die haar in zijn wagen naar huis bracht of die ideale Spanjaard, moest maar eens verkeerde bedoelingen gehad hebben” Snel weglopen zou er met een mankepoot immers niet bij geweest zijn …
Moeders en hun zorgen hé …
second part of my life 
De wereld is nog zo slecht niet.
Fietsen zijn handiger dan veel mensen zouden denken.
Beide zinnen : helemaal waar!
Bij slechte bedoelingen kan de dochter met haar krukken slaan of met haar gips schoppen. Beiden geven gegarandeerd meer pijn aan de ontvanger dan aan de gever en het onverwachte ervan is een goed afschrikmiddel. Al snap ik je zorgen perfect, krukken maken je niet zo weerloos als je zou denken. Stelt dat wat gerust?
Het stelt me vooral gerust dat ze sedert vandaag al weer wat kan steunen op haar been, en dat de mobiliteit dus binnenkort hersteld gaat zijn.
Ik zou het uitbreiden naar “mensen en hun zorgen he”. Maar voor de rest, er is meer goed in de wereld dan we denken. Anders was het al helemaal voorbij geweest voor ons allen.
True !
“Oei mama, jij wist dus nog niet dat ik altijd een busje pepperspray op zak heb?”
En dan nu ernstig: er zijn gelukkig nog echte ridders en galante jonkvrouwen op deze wereld. De goedheid van een mens is een vlam die wel verborgen, maar niet gedoofd kan worden.
En pepperspray én krukken vasthouden én snel uit de voeten komen …
Ik heb altijd horen zeggen dat vrouwen net goed zijn in multitasken.
Ja zeg, hou daar eens mee op! Ik was net zo blij met al die lieve mensen…
Ik zwijg al
Zo, je wereldbeeld is weer wat opgekrikt.
Ik wens de mankepoot veel succes in de revalidatie na haar tuimelperte.
Het stapje vooruit van gisterenavond (steunen op de voet) heeft voor een terugslag gezorgd, nog even geduld dus.
Die Spaanse schoonzoon… goh daar schuilt zoveel romantiek in. Zou toch een prachtig begin zijn van een mooi verhaal? Heeft ze zijn nummer? 😉
ja wel, ik vind dat ook, dat zou pas een geweldig liefdesverhaal zijn!
Hier ook #teamspanjaard
Ik vertelde haar van deze reacties en ze zei het volgende : “ik weet niet eens of ik hem wel nog zou herkennen”
Tot zover de Spanjaard 😦
Alleen daarvoor ben ik al blij dat ik een zoon heb, maar ook dan zijn de zorgen niet voorbij, als er iets is aan het moederschap dat ik haat is het dat, die constante ongerustheid,……..
Dat ze ons dat niet gezegd hebben voor we er aan begonnen hé …
Wens de dochter in ieder geval veel beterschap. En verder heeft, zoals Menck het hier wat hoger schrijft, niet iedereen slechte bedoelingen. Die enkele klootzakken maken heel onze maatschappij kapot…