Mijn gevoel bij wat ik lees in de pers

‘wij lazen ons uit de armoede’ een artikel uit Knack dat het belang van een bibliotheek nog maar eens in de verf zet.  Ik schreef er hier al met enige bezorgdheid over.

En deze dan, iets wat ik in het vrijwilligerswerk echt merk : ‘niemand kijkt om naar partner van kankerpatiënt’ Ik denk dat ik daar ondertussen ook een boek kan over schrijven.  De laatste jaren heb ik al heel vaak mensen naar de kliniek gebracht voor bestralingen.  Zijn dat vrouwen, dan gaan die alleen mee met mij, die trekken hun plan voor zover dat gaat, die delen wel eens hun miserie met mij, maar meestal zijn dat hele goeie contacten.

Zijn het echter mannen die ziek zijn, dan gaat (moet ?) de vrouw mee.  Zijn dat de vrouwen die betere verzorgers zijn, of zijn dat de mannen die dat opeisen, ik heb daar geen idee van.  Deze week nog had ik een koppel in de wagen.  Dat de man erg ziek is door zijn behandeling, dat staat vast.  Dat hij daardoor ook nog het recht meent te hebben om in mijn bijzijn op zijn vrouw te zitten vitten en op elke (vriendelijke) vraag van haar een snibbig antwoord moet geven, daar kan ik minder mee om.  Ik vraag me dan af hoe die man zijn vrouw behandelt als ze thuis zijn want ik kan me voorstellen dat hij zich misschien nog wat inhoudt in gezelschap.

Ik heb er ondertussen een gewoonte van gemaakt om met de partner een gesprek aan te gaan terwijl de zieke zijn behandeling krijgt.  Of het met hen nog gaat, dat ze ook voor zichzelf moeten zien te zorgen.  Moeten aanzien dat iemand die je graag ziet ziek is, en de schrik om die persoon te verliezen is een feit dat vele partners erg moeilijk om dragen vinden, maar zelden krijgen ze daar een klankbord voor.

Ik kan in deze ook wel begrijpen dat ernstig zieken zich volledig willen focussen op beter worden en daardoor heel weinig rekening willen/kunnen houden met hun omgeving, maar toch …

En hier zit ik me al over ‘op te fretten’ sedert ik dit las bij Romina. Ik beleefde zowaar alle colère weer van alle wantoestanden die ik meegemaakt heb met de echtgenoot (en voor wie dat al mocht denken : NEE ! ik had dat niet verdiend !!), met een oom die dacht – nadat ons moeder het nodig vond om aan haar zus te vertellen dat ik voor het eerst ongesteld geworden was – dat hij eens moest voelen of dat bloed wel goed stroomde, …

Wij vrouwen zijn geen gebruiksvoorwerp, sexobject of pispaal.  Wij hoeven niet beter behandeld te worden dan mannen, gelijk is voor ons al goed.

Respect is hier het woord dat cruciaal is.  Respect van mens tot mens.  En niet alleen vrouwen verdienen dat, iedereen verdient dat !