Drink er vanavond maar enen !

Dit was het advies dat de oncoloog aan de vrouw gaf die ik 33 keer naar bestralingen heb gevoerd.  Ondanks de kutziekte die ze had waren het stuk voor stuk fijne ritten.  Ze waren voor mij de schop in mijn achterwerk die ik in de donkere wintermaanden nodig had, want ondanks het feit dat ik me de laatste tijd bijzonder gelukkig voel heb ik soms nog dagen waarop ik precies niet functioneer.

Mijn naasten merken daar weinig of niets van, ik kan dat goed verstoppen (behalve die ene keer dat ik begon te tjonken en precies niet goed kon stoppen)

Ik heb veel respect voor die vrouw.  Je zal maar op één jaar tijd je job verliezen, kanker krijgen, een scheeflopend en uiteindelijk weglopend lief hebben.  Desondanks heeft ze zich door alle behandelingen gesleept (operatie, chemo, bestralingen)

Het was vandaag precies een uitgelaten veulen toen we de kliniek verlieten, zo blij was ze dat ze deze fase kon afsluiten.

Ik had haar gisteren gevraagd of ze iets had gepland voor vanavond, maar buiten het feit dat ze haar zoon bij zich wilde (co-ouderschap maar normaal nu bij de papa) en eens naar haar ouders wilde gaan (die mensen leven natuurlijk ook mee)  stond er niets vast.  Daarom had ik haar voorgesteld om vanmiddag iets samen te gaan eten voor ons laatste ritje.  Geen 3-sterren, nee hoor, in de nieuwe frituur die ons dorp rijk is, en waar ik me eens wilde gaan tonen omdat ik de uitbaters ken.  Het was dus de bedoeling dat ik haar zou tracteren, maar niets daarvan.  Ze vond de service blijkbaar zo goed zij mij prompt tracteerde.

Awel, dat gaf me een goed gevoel, weten dat je gewaardeerd wordt om wat je doet.

‘k Heb haar gezegd dat ik haar niet meer wil vervoeren, d.w.z. dat ik hoop dat ze haar ziekte voorgoed kan overwinnen.  Dus als ze volgende maand 40 wordt, dan hoop ik dat ze tegen dan weer een schoon kopke haar heeft, en dat ze dan met goede moed aan de tweede helft van haar leven kan beginnen !  Ik duim daar alvast voor !